W parku im. Henryka Sienkiewicza dnia 24 kwietnia odbyło się uroczyste posadzenie drzewka dębowego. Z okazji 90 PCK w całej Polsce zostało posadzone 90 dębów. Jedno z nich we Włocławku. Nosi imię Wincentego Kapuścińskiego. Założył on pierwsze koło PCK we Włocławku oraz szpital, pogotowie ratunkowe. W uroczystości m. in. uczestniczyli: Prezydent Andrzej Pałucki, członkowie rodziny pana Wincentego Kapuścińskiego, członkowie szkolnego koła PCK z SP. 10 wraz z opiekunem (panią wicedrektor Anną Zacharek) oraz członkowie zarządu Rejonowego PCK we Włocławku i pracownicy biura. Na drzewku została powieszona tabliczka z imieniem i nazwiskiem wyróżnionego, numer dębu. Opiekę nad dębem powierzona szkolnemu Kołu PCK przy SP. 10. Szkoła uczciła ten ważny fakt złożeniem kwiatów i zapaleniem zniczy na grobie W. Kapuścińskiego.
ŻYCIORYS Pana Wincentego Kapuścińskiego
Pan Wincenty Kapuściński urodził się 22 stycznia 1909 roku we wsi Marianki koło Wieńca jako syn Jana i Rozalii Z Kozłowskich Szkołę powszechną ukończył w Wieńcu. Potem za namową barona Leopolda Kronenberga, właściciela tego majątku uczył się na zorganizowanych w jego pałacu kursach z zakresu biurowości i księgowości. Praktykował w Urzędzie Gminy Wieniec a następnie został pomocnikiem sekretarza Gminy Falborz.
Po odbyciu służby wojskowej rozpoczął pracę w redakcji dziennika "ABC" Tomaszewskiego i Neumanna we Włocławku. Po kilku latach samodzielnie redagował "Ostatnie Wiadomości Włocławskie"
W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany do wojska i pod Pabianicami dostał się do niewoli niemieckiej, z której po kilku miesiącach został zwolniony.
Po powrocie do Włocławka w 1945 roku odmówił proponowanej Mu pracy w redakcji i podjął swoją działalność w PCK, z którym związał się do końca swojego życia.
Rozpoczął od zorganizowania już w lutym 1945 roku Punktu Odżywczo-Sanitarnego PCK w drewnianym baraku na peronie stacji PKP we Włocławku, którym kierował aż do jego likwidacji w listopadzie następnego roku. W grudniu 1946 roku został przez ZG PCK mianowany kierownikiem Biura Oddziału Powiatowego PCK we Włocławku, a od maja 1950 roku objął stanowisko prezesa tego Oddziału. Na emeryturę przeszedł w 1975 roku, ale do końca życia pracował społecznie w Polskim Czerwonym Krzyżu.
W ramach tej etatowej i społecznej działalności podejmował szereg cennych dla tego miasta inicjatyw. Do nich należy m.in. zorganizowanie 2 domów noclegowych dla powracających z wojennej tułaczki / obozy zagłady i jenieckie, przymusowe roboty w Rzeszy itp.! do Włocławka, sierocińców i kuchni polowych. Z Jego inicjatywy powstało w lutym 1946 roku ruchome ambulatorium dla przewożenia ciężko i zakaźnie chorych do szpitala, które 1 czerwca 1949 roku przekształciło przy ul Przedmiejskiej 1 w Pogotowie Ratunkowe, zarządzane jeszcze przez 2 lata przez PCK
Przez wiele powojennych lat kierował akcją poszukiwania zaginionych w czasie II wojny światowej. Już od 18 kwietnia 1945 roku propagował także w miejscowej prasie, akcję honorowego krwiodawstwa oraz wraz z dr. Zdaną Brandt powołał Punkt Krwiodawstwa w Szpitalu Św. Antoniego we Włocławku / obecnie już nie istnieje/
Do Jego inicjatyw należy również uruchomienie stacji opieki nad chorym w domu. Był współinicjatorem powstania we Włocławku Szkoły Pielęgniarskiej /1961r/- pierwszej tego typu placówki w byłym woj. bydgoskim oraz Szpitala Ziemi Kujawskiej /1963r/
Powołał szereg kół PCK we Włocławku i powiecie a potem troszczył się o ich rozwój.
W 1970 roku obchodzono uroczyście 25-lecie Jego działalności we Włocławskim PCK Posiadał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Honorową Odznakę PCK I -stopnia, medal "Zasłużony dla miasta. Włocławka" i wiele innych
Zmarł nagle 10 stycznia 1977 roku i został pochowany na miejscowym cmentarzu komunalnym we Włocławku.
